A może tylko nazwał to, co w Ewangelii jest oczywiste. Wyobraź sobie, że jesteś bratem zakonnym i idziesz do swoich. Jest wieczór, pada deszcz i śnieg. Jesteś przemoczony, głodny i bardzo zmęczony. Ale masz nadzieję, ze niedługo trafisz do swoich. Jesteś już u bram klasztoru. Pukasz. Nic. Jeszcze raz – słyszysz przekleństwa. I jeszcze – przecież nie możesz uwierzyć, że swoi mogą cię tak potraktować.