Budowę pałacu stykającego się z Plantami ukończono w 1901 r. Budynek jest projektu architekta Franciszka Mączyńskiego. Ten znany później twórca był wówczas 28-letnim młodzieńcem. – Stworzył jednak dzieło dojrzałe, wzorowane na słynnym wiedeńskim pawilonie wystawienniczym „Secesja” Josepha Olbrichta – mówi Jarosław Kazubowski, krakowski historyk sztuki i publicysta. Do tej pory w Krakowie nie było miejsca, gdzie na bieżąco pokazywano by sztukę współczesnych twórców. Nazwa budynku nie była przypadkowa, bo rzeczywiście miała w nim królować sztuka. W niszach elewacji umieszczono popiersia artystów polskich: Jana Matejki dłuta Antoniego Madeyskiego, Juliusza Kossaka wykonane przez Teodora Rygiera, Henryka Rodakowskiego autorstwa Antoniego Popiela, Marcelego Guyskiego dłuta Konstantego Laszczki, Feliksa Księżarskiego wykonane przez Tadeusza Błotnickiego. Niewykluczone, że znajdowało się tam także popiersie Artura Grottgera wykonane przez Wacława Szymanowskiego. Miejsce w pustej niszy wypełniono w 1957 r. popiersiem Stanisława Wyspiańskiego dłuta Anny Reynochowej.