Współpracownica bł. Hanny Chrzanowskiej bliżej beatyfikacji

Służebnica Boża Janina Woynarowska urodziła się 10 maja 1923 r. w Piwnicznej. Jej matka zmarła podczas epidemii tyfusu i została pochowana w Istebnej. Janina wychowywała się w Chrzanowie, gdzie została adoptowana przez znaną rodzinę Woynarowskich. Ojciec, Kazimierz Strzemię Woynarowski, był przedwojennym pułkownikiem, doktorem nauk medycznych i prezesem Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół" w Chrzanowie. Matka, Maria Twaróg, działała w Towarzystwie św. Wincentego a Paulo, gdzie opiekowała się biednymi rodzinami, samotnymi matkami, ubogimi wdowami i sierotami.

W Chrzanowie Janinę ceniono za wyjątkową wiedzę medyczną i wielką dobroć w praktyce pielęgniarskiej. Bezinteresowna pomoc chorym stała się pasją jej życia. Zajmowała się opuszczonymi, wykluczonymi, samotnymi matkami i ich dziećmi, a także ludźmi w podeszłym wieku. Najbardziej potrzebującym rozdawała tzw. numerki, za które w sklepie otrzymywali podstawowe artykuły żywnościowe. Przez pewien czas Janina Woynarowska była przełożoną pielęgniarek w Przychodni Obwodowej w Chrzanowie i powiatową instruktorką pielęgniarek. 

W 1961 r. złożyła roczne śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, zostając członkinią Instytutu Świeckiego Chrystusa Odkupiciela Człowieka w Krakowie. 1 grudnia 1962 r. otrzymała nominację na stanowisko instruktorki i przełożonej pielęgniarek przy Wydziale Zdrowia i Opieki Społecznej w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Chrzanowie. W 1966 r. złożyła na ręce kard. Karola Wojtyły śluby wieczyste w obecności założyciela Instytutu Świeckiego Chrystusa Odkupiciela Człowieka, ks. Witolda Kacza.

Janina Woynarowska za pracę zawodową i społeczną otrzymywała dyplomy i odznaczenia, w tym Złoty Krzyż zasługi dla Ziemi Chrzanowskiej i Krakowskiej. Jeden czyn zaważył na tym, że odebrano jej wszystkie honory. W 1969 r., jadąc karetką do jednego chorego, zabrała po drodze innego, po amputacji obu nóg, do klasztoru leżącego przy trasie przejazdu. Z tego powodu straciła pracę.

W latach 1972–1979 była aktywną uczestniczką Synodu Duszpasterstwa Archidiecezji Krakowskiej, na którym zaprzyjaźniła się z bł. Hanną Chrzanowską. Wtedy też rozpoczęła studia w trybie zaocznym na Wydziale Psychologii i Filozofii Chrześcijańskiej, które ukończyła nadaniem tytułu magistra w 1979 r.

Była założycielką Parafialnego Zespołu Charytatywnego przy parafii św. Mikołaja, pracowała jako kurator społeczny oraz rzecznik opiniujący w Ośrodku Adopcyjnym. Przy współpracy z duszpasterzami parafii św. Mikołaja prowadziła przez wiele lat poradnictwo przedmałżeńskie i rodzinne. Była organizatorką wyjazdów wypoczynkowo-rekolekcyjnych dla ludzi chorych, starszych i samotnych do sanktuarium Matki Bożej Opiekunki Rodzin Robotniczych w Płokach. Z inicjatywy jej i ks. prałata Zbigniewa Mońki powstał w Chrzanowie Dom Samotnej Matki. W latach 1976–1979 była czynną członkinią Grupy Literackiej "Gronie" w Żywcu.

Ceniła muzykę i poezję. Publikowała m.in. w "Gościu Niedzielnym".

Jej życie przerwał tragiczny wypadek samochodowy 24 listopada 1979 r. Pięć dni później została pochowana na cmentarzu w Chrzanowie. Pogrzeb zgromadził tłumy ludzi przekonanych o jej świętości. "Był to człowiek dobry i wyjątkowo potrzebny. Wielki człowiek o wielkim sercu” - powiedział o niej na Mszy pogrzebowej bp Jan Pietraszko.

18 czerwca 1999 r. w Kurii Metropolitalnej w Krakowie kard. Franciszek Macharski otworzył proces kanonizacyjny Janiny Woynarowskiej. Etap diecezjalny procesu został zakończony 24 kwietnia 2002 r., natomiast 10 października 2007 r. rozpoczął się etap rzymski. Każde­go 24. dnia miesiąca w jej rodzinnej parafii w Chrzanowie odprawiania jest Msza św. o beatyfikację pielęgniarki.