Salomea została otoczona czcią wkrótce po śmierci w 1268 roku. Już wtedy rozpoczęto przygotowania do procesu beatyfikacyjnego. W tym celu brat mniejszy Stanisław spisał „Żywot bł. Salomei”, czyli Vita Sanctae Salomeae. Do dzieła włączono wcześniej spisany tekst na temat cudów Capitulum de miraculis. Kult Salomei szerzył się w Krakowie. Raz w roku, 10 listopada, obchodzono uroczyście, przy licznym udziale wiernych, pamiątkę jej śmierci. Ze względu na dziejowe zawirowania w Polsce starsza siostra Bolesława Wstydliwego musiała jednak czekać na beatyfikację aż cztery wieki. Ojciec Święty Klemens X 17 maja 1673 r. zatwierdził kult Piastówny jako „nieprzerwany od niepamiętnych czasów”. Nie wydano jednak bulli beatyfikacyjnej, ale wpisano imię Salomei w poczet błogosławionych.

Pierwsza polska klaryska była córką księcia Małopolski Leszka Białego i ruskiej księżniczki Grzymisławy. Mając zaledwie kilka lat, weszła na scenę życia politycznego, ponieważ przyrzeczono jej rękę Kolomanowi, synowi króla Węgier Andrzeja II. Układ ten miał gwarantować panowanie węgierskie w Haliczu.

Małżonkowie zobowiązali się od początku do życia w dziewiczym małżeństwie. Kiedy Salomea owdowiała jako młoda, 30-letnia kobieta, powróciła do Polski, na dwór swojego brata Bolesława. Cztery lata później w Sandomierzu przyjęła habit św. Klary, tym samym stając się pierwszą polską klaryską. Pierwszy klasztor mniszek powstał w Zawichoście, gdzie Salomea sprowadziła siostry z Pragi. Jednak ze względu na brak bezpieczeństwa po kilku latach siostry przeniosły się z Zawichostu do klasztoru w Skale, gdzie Salomea zmarła w opinii świętości.

Salomea była pionierką polskiej tradycji kobiecego życia zakonnego. W naszej kulturze długo utrzymywał się model uświęcania się kobiety w roli żony i matki. Życie zakonne praktykowali mężczyźni – benedyktyni, pustelnicy. Klaryski szybko jednak zyskały przychylność w rodzinach książęcych i na dworach.

Piastówna ufundowała klasztor klarysek w Krakowie, w którym życie kontemplacyjne do dziś tętni przy kościele św. Andrzeja. Siostry żyją w ścisłej klauzurze, a więc całkowitym odosobnieniu od świata. Nigdy nie opuszczają murów klasztornych, a ich dni wypełnione są modlitwą, pokutą i pracą. Jak mówi pochodząca z tej wspólnoty s. Elżbieta Sander OSC, wiceprzewodnicząca konsulty Konferencji Przełożonych Żeńskich Klasztorów Kontemplacyjnych w Polsce, siostry zostawiają dla Chrystusa więzi rodzinne, przyjaciół, plany na przyszłość. – To jest naprawdę trudne! Ale przez życie dla Boga zamieniamy i przemieniamy to na „więcej”. Tutaj przypominają mi się słowa Benedykta XVI, że kto wpuszcza Chrystusa do swojego życia, ten nie traci nic z tego, co czyni życie wolnym, pięknym i wielkim – przekonuje.

Jubileuszowa Msza św. pod przewodnictwem abp. Marka Jędraszewskiego została zaplanowana w kościele św. Andrzeja w Krakowie na 19 maja.