Na ten stan „totalnej rozsypki” Michał bardzo długo pracował, choć tak naprawdę nie wszystko, co się wydarzyło, było tylko i wyłącznie jego winą. Kłopoty zaczęły się bowiem od tragicznej śmierci jego mamy – zginęła w wypadku samochodowym, o który 15-letni wówczas chłopak miał żal do ojca. Niesłusznie, bo to pijany kierowca, wyjeżdżając z podporządkowanej drogi, z impetem wjechał w auto rodziców Michała. Mama nie miała szans, a ból po tej stracie syn zaczął zagłuszać buntem przeciwko wszystkiemu, zwłaszcza przeciwko religii.


Nie chciałem aborcji


Alkohol, narkotyki, dyskoteki i seks szybko stały się jego codziennością, a mimo to był jednym z najlepszych uczniów w szkole, choć prawie się nie uczył. Po prostu – miał dobrą pamięć i zdobywanie dobrych ocen nie wymagało od niego wysiłku. Podobnie było na studiach, kiedy Michał jeszcze bardziej rzucił się w wir imprezowego życia i wielu niezobowiązujących związków z kobietami. Nie było w tym jednak ani uczuć, ani pragnienia bycia z kimś na stałe.
–

Po raz pierwszy życie dało mi w nos po studiach, gdy straciłem dobrą pracę, ponieważ nie umiałem być ani systematyczny, ani odpowiedzialny. Postanowiłem więc wyjechać do Anglii – zupełnie w ciemno, zakładając, że tam znajdę zatrudnienie, bo przecież świetnie mówię po angielsku. Niestety, wdepnąłem w prawdziwe bagno – wspomina. Polka, którą poznał, wciągnęła go w świat narkotykowych dilerów. – Pojawiły się łatwo zarobione pieniądze, które równie łatwo wydawałem. Ocknięcie przyszło po kilku miesiącach, gdy podczas bójki zostałem ciężko ranny – ktoś ugodził mnie nożem w udo i plecy. Cudem przeżyłem. W szpitalu spędziłem kilka tygodni, ale ten czas nie nauczył mnie rozumu – mówi Michał.


Niebawem wrócił do Polski, chcąc odnowić zniszczone relacje z ojcem, ale wtedy dostał kolejny cios od życia. Od sąsiadów taty dowiedział się, że ten już od ponad roku nie żyje. Popełnił samobójstwo. – Poczułem w sobie jeszcze większą rozpacz i pustkę, nie miałem żadnych perspektyw. Wtedy pojawiła się kolejna kobieta, która pomogła mi stanąć na nogi i zobaczyć cel w życiu. Zamieszkaliśmy razem, znalazłem dobrą pracę i wydawało się, że powoli wszystko zaczyna się układać. Byłem prawdziwie zakochany i snułem plany na resztę życia. Problem w tym, że nie zauważałem wad ukochanej, które niebawem miały we mnie uderzyć z całą mocą – opowiada Michał.


Stało się to, gdy Agnieszka oświadczyła, że jest w ciąży, ale nie chce tego dziecka. – Niespodziewanie obudziło się we mnie pragnienie ojcostwa. Byłem stanowczo przeciwny aborcji, ale ona nie chciała rodzić i powiedziała, że jeśli mi się to nie podoba, to mogę odejść. W jednej chwili przypomniało mi się wszystko, co pisałem w mediach społecznościowych o „prawie kobiet do przerywania ciąży”. Wtedy byłem przekonany, że to jeden ze sposobów decydowania o swoim życiu. Teraz uderzyło mnie to, że ktoś, kogo kochałem, chciał za mnie zdecydować, czy mam być ojcem, czy nie. W końcu Agnieszka wyszła, trzaskając drzwiami. Zostałem sam, a jedynym ukojeniem ponownie stały się alkohol i narkotyki. Gdyby ktoś mi wtedy powiedział, że znajdę drogę do Boga, uznałbym go za głupca... – przyznaje Michał.


Momentem zwrotnym okazało się przypadkowe spotkanie z kolegą z czasów studiów. – Zagadnął, co u mnie, a ja w pigułce opowiedziałem, dlaczego jestem w rozsypce. Słysząc to, Marek zaproponował, bym przyszedł do niego wieczorem – uśmiecha się Michał.


Moja druga szansa


Wieczorem Michał przeżył kilka wstrząsów. Pierwszym był fakt, że Marek ma żonę i dwójkę dzieci, a przecież zarzekał się, że nigdy się nie ożeni. – Anna i dzieci to dary od Boga dla mnie – rzucił Marek. Tego było już dla Michała zbyt wiele. „Zawsze chwaliłeś się, że nie ma przykazania, którego byś wiele razy nie złamał, a religia nic dla ciebie nie znaczyła” – odparowałem. Marek spoważniał i opowiedział mi historię swojego nawrócenia. Okazało się, że Anię poznał w szpitalu, gdzie wylądował zatruty alkoholem i narkotykami. Pielęgniarka, która się nim opiekowała, zafascynowała go. To był chodzący anioł. W dniu wypisu poprosił ją o spotkanie. Ania zgodziła się i zaproponowała, by czekał na nią przed jednym z krakowskich kościołów. Widząc, jak wychodzi z Mszy św., Marek nie mógł zrozumieć, co ta młoda, atrakcyjna i inteligentna kobieta robi w miejscu, gdzie – jego zdaniem – spotykają się tylko starsze dewotki. Ania wyjaśniła mu, że na Mszę chodzi każdego dnia, by miała siłę opiekować się w szpitalu takimi jak on.


Na jednym spotkaniu się nie skończyło. W końcu Marek zapytał Anię, czy wśród wierzących jest miejsce dla niego, który nawet nie został ochrzczony. W efekcie jej wiara doprowadziła go najpierw do chrztu, a potem do ślubu, bo był pewien, że chce spędzić z tą dziewczyną resztę życia. Uroczystość odbyła się zaś w miejscu niezwykłym – na szlaku Pieszej Pielgrzymki Krakowskiej na Jasną Górę, bo dla Ani pielgrzymka była na stałe wpisana w plan każdego roku.


– Opowieść Marka sprawiła, że zdałem sobie sprawę, iż są na świecie takie sprawy, o których człowiek nie ma pojęcia, dopóki ich nie doświadczy. Ten wieczór uruchomił prawdziwą lawinę zdarzeń – zamyśla się Michał. Kilka dni później poprosił Marka o kolejne spotkanie. Tak zaczęły się ich rozmowy na temat życia, Boga, sensu wiary i życia wiarą. – Marek niczego mi nie narzucał, tylko powtarzał, że choć czasem jest trudno, to są z Anią szczęśliwi, bo on teraz inaczej rozumie miłość. I że kiedyś kojarzył miłość tylko z przyjemnością i braniem, a dziś – z dawaniem wszystkiego, co można dać drugiej osobie. To wszystko coś we mnie topiło, aż poprosiłem, by pomógł mi żyć tym, czym oni żyją – wspomina Michał.


Marek jakby tylko na to czekał. Zaproponował, by w trójkę poszli na modlitwę uwielbieniową, na którą co miesiąc chodzi z żoną. – Zgodziłem się, choć przecież perspektywa spędzenia kilku godzin w kościele do niedawna była dla mnie nie do przyjęcia. To był początek mojej duchowej przemiany, a jej ważnym elementem było doświadczenie Boga podczas spowiedzi. Uświadomiłem sobie, że Ktoś, od Kogo wszystko zależy, pozwala mi zacząć życie od nowa. Życie, które było tak bardzo pokiereszowane – podkreśla Michał.


Wstrząsem były również słowa, które usłyszał w konfesjonale. Kapłan zapytał go, co chciałby zrobić, by podziękować, że „po wielu latach chodzenia w ciemności wszedł na drogę skąpaną w słońcu”. Nie czekając na odpowiedź, spowiednik zaproponował, by Michał poszedł, chociaż przez jeden dzień, z Pieszą Pielgrzymką Krakowską na Jasną Górę i w drodze przemyślał sobie wiele spraw. – Obiecałem, że jeśli moi znajomi mają w planie iść, pójdę z nimi. Marek odczytał to jako znak od Boga. To był tydzień, który zamykał długi czas mojego powrotu do Boga. Miałem nawet odwagę, by stanąć przed kilkusetosobową grupą i opowiedzieć o tym, czego Bóg dokonał w moim życiu. Jasna Góra stała się symbolem drugiej szansy, którą dostałem. A jak to się stało, że Maryja przyprowadziła mnie przed swój tron? To już pozostanie Jej tajemnicą – kończy opowieść Michał. •
* Imiona zostały zmienione.



Idziemy
na Jasną Górę


Tegoroczna, 43. Piesza Pielgrzymka Krakowska „w intencji Ojca Świętego i ojczyzny” tradycyjnie potrwa od 6 do 11 sierpnia, a jej hasłem będą słowa: „Wierzę w Kościół Chrystusowy”. Będzie podzielona na 8 wspólnot. Zapisy będą się odbywać w tradycyjnej formie w parafiach – u przewodników grup (przez cały czerwiec i lipiec) oraz online (rozpoczęły się 8 maja), i od 1 do 5 sierpnia w bazach wspólnot. Można się także zgłosić w dniu wyjścia pielgrzymki, jak również dołączyć na trasie pierwszego dnia oraz na pierwszym noclegu. Szczegóły na 
www.pielgrzymkakrakowska.diecezja.pl i na profilu Piesza Pielgrzymka Archidiecezji Krakowskiej na Facebooku.

Wspólnota I – Prądnicka: ks. Grzegorz Kurzec – parafia św. Jana Chrzciciela (ul. Dobrego Pasterza 117a, Kraków, tel. 797 679 883),
Wspólnota II – Śródmiejska: ks. Mateusz Wójcik – kolegiata św. Anny (ul. św. Anny 11, tel. 792 359 761),
Wspólnota III – Podgórsko-
-Wielicka: ks. Paweł Głowacz – parafia Miłosierdzia Bożego (Kraków-Nowy Prokocim, ul. Kurczaba 5, tel. 792 352 028),
Wspólnota IV – Nowohucka: ks. Krzysztof Polewka – parafia św. Judy Tadeusza (Kraków-Czyżyny, ul. Wężyka 6, tel. 606 404 592),
Wspólnota V – Myślenice, Gdów, Niepołomice, Mszana Dolna: ks. Bartłomiej Grociak – parafia Narodzenia NMP (Gdów, ul. Myślenicka 38, tel. 733 259 898),
Wspólnota VI – Skawińsko--Czernichowska: ks. Rafał Wierzbiak – parafia Miłosierdzia Bożego (Skawina, 
ul. M. Skłodowskiej-Curie 12, tel. 605 895 910),
Wspólnota VII – Chrzanowsko-Libiąska: ks. Szymon Bryniarski – parafia MB Różańcowej (Chrzanów, ul. Kusocińskiego 4, 
tel. 500 726 279),
Wspólnota VIII – Suska: ks. Sebastian Kozyra –parafia Nawiedzenia NMP (Sucha Beskidzka, ul. Kościelna 3, 
tel. 504 321 926).
Koordynacja pielgrzymki: ks. Jacek Pierwoła – parafia św. Jana Kantego (Kraków, ul. Jabłonkowska 18, tel. 505 014 367, e-mail: ksjacekpierwola@gmail.com), Andrzej Bac (tel. 602 482 705, e-mail: bac@pro.onet.pl).