Kraków. Był świadkiem Chrystusa

Zmarły był wybitną postacią Kościoła krakowskiego. Urodził się 15 listopada 1928 r. w podkrakowskim Bukowie, należącym do parafii Mogilany. Był m.in. uczniem krakowskich Liceów Ogólnokształcących - im. Nowodworskiego i Kochanowskiego (matura 1947). Potem studiował przez rok matematykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, zaś w latach 1948-1953 - teologię na Wydziale Teologicznym UJ. Formację kapłańską odbył w Krakowskim Seminarium Duchownym. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 czerwca w katedrze na Wawelu z rąk bp. Franciszka Jopa.

Następnie przez prawie 10 lat pracował jako wikariusz w parafiach: Trzemeśnia (1953-1957), Wadowice (1957-1960) i Oświęcim (1960-1962). W trakcie pobytu w Wadowicach stał się ofiarą prześladowań ze strony władz komunistycznych. Starały się one rugować nauczanie religii ze szkół, przywrócone na fali odwilży z 1956 roku. "W latach 1957-1958 nauczałem 38 godzin, a w następnych latach po 34 godziny tygodniowo w siedmioklasowej szkole męskiej nr 1 w Wadowicach, a także w siedmioklasowej szkole w Tomicach (1957-1958), następnie w podobnej szkole w Zawadce (1958-1959). Szkoła męska w Wadowicach każdego roku liczyła ponad 800 uczniów. Niektóre klasy miały trzy oddziały, a każda z nich ponad 40 uczniów. Dodatkowym obciążeniem był fakt, że religii można było nauczać na pierwszej i ostatniej godzinie lekcyjnej w szkole. Grono nauczycielskie liczyło circa 40 osób, w olbrzymiej większości pań. Kierownikiem był p. Józef Wójcik. (...) Odnośnie do księży diecezjalnych zastosowano zasadę usuwania ich od nauki religii drogą sądową. Pretekstem dla wkroczenia milicjanta do szkoły było niepedagogiczne traktowanie dzieci przez księży. Ksiądz był usuwany ze szkoły po przesłuchaniu dzieci przez milicjanta, a następnie wytaczano mu proces. Zazwyczaj otrzymywał karę aresztu na sześć lub dziewięć miesięcy, w zawieszeniu na dwa lub trzy lata. Dekanat wadowicki był szczególnie inwigilowany przez funkcjonariuszy powiatowej służby bezpieczeństwa w Wadowicach (p. Bobek, komendant). I tak zostali usunięci od nauczania religii z wyrokami: ks. Stanisław Kocańda (Inwałd), ks. Antoni Karabuła (Witanowice), ks. Andrzej Szepieniec (Łękawica) i ks. Adolf Stuglik (Barwałd). Względem mnie zastosowano tę metodę pod koniec marca 1960 roku. Podczas śledztwa poprzedzającego proces karny zastępca naczelnika Wydziału ds. Bezpieczeństwa w Krakowie major Dawidiuk zalecił prokuraturze użyć tymczasowego aresztu z osadzeniem w więzieniu w Krakowie. Ostatecznie prokurator powiatowy w Wadowicach umorzył sprawę z końcem czerwca. W odpowiedzi zaskarżyłem decyzję Wydziału Oświaty, odbierającą mi prawo nauczania, w sądzie cywilnym. Proces toczył się do 1962 roku w Wadowicach i zakończył się dla mnie pomyślnie. Dokumentacja całej sprawy, uwierzytelniona notarialnie, znajduje się w moich aktach personalnych w Kurii Metropolitalnej" - wspominał w 2016 r. w tekście "Parafia Wadowice w latach 1957-1960. Wspomnienia wikariusza", opublikowanym w 48. tomie czasopisma  "Analecta Cracoviensia".

Po ukończeniu służby wikariuszowskiej ks. Kubiś został skierowany do pracy w seminarium, gdzie był prefektem w latach 1962-1963 i 1968-1970. Zainteresował się głębiej studiami teologicznymi. W latach 1963-1967 studiował na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Efektem tych studiów była napisana po francusku pod kierunkiem ks. prof. René Latourelle’a rozprawa doktorska "Teologia męczeństwa w dwudziestym wieku". - Tą pracą ksiądz profesor przyczynił się do kanonizacji  bł. Maksymiliana Marii Kolbego jako męczennika II wojny światowej - przypomina ks. prof. Jan Machniak, kierownik Katedry Teologii Duchowości Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, rektor Akademii Bożego Miłosierdzia, proboszcz parafii pw. Wszystkich Świętych w Krakowie.

Od 1968 r. ks. Kubiś pracował jako wykładowca i badacz na Papieskim Wydziale Teologicznym, w 1982 r. przemianowanym na Papieską Akademię Teologiczną (obecnie Uniwersytet Papieski Jana Pawła II). Z tą uczelnią związał się na stałe. Od 1986 r. był jej profesorem. Głównym nurtem jego zainteresowań naukowych była eklezjologia, czyli nauka o Kościele, szczególnie w dokumentach Soboru Watykańskiego II. - Pełniąc funkcję prorektora Papieskiej Akademii Teologicznej w latach 1982-1991 i rektora tej uczelni w latach 1991-1998, ksiądz profesor czynnie uczestniczył w walce - jak się wyraził Ojciec Święty Jan Paweł II - "o prawo do istnienia i o miejsce w środowisku uniwersyteckim Krakowa dla najstarszego Wydziału Teologicznego w Polsce" - wspomniał ks. prof. Machniak. Zmarły był bliskim współpracownikiem kard. Karola Wojtyły w dziedzinie teologicznej. Redagował naukowo jego książkę "U podstaw odnowy" (1972). Papież nazwał go wręcz "współpracownikiem" w przygotowywaniu "Rekolekcji watykańskich", które w 1977 r. głosił jeszcze jako metropolita krakowski.

Jako rektor ks. prof. Kubiś kierował m.in. obchodami 600-lecia Wydziału Teologicznego, których kulminacją była kanonizacja królowej Jadwigi Andegaweńskiej, fundatorki tego fakultetu, oraz spotkanie Jana Pawła II z przedstawicielami świata akademickiego w kościele św. Anny w Krakowie 8 czerwca 1997 roku. Spod jego ręki wyszło wielu magistrów, licencjatów i doktorów. Ważne były jego działania organizacyjne na rzecz PAT. Przyczynił się m.in. do nawiązania bliskich kontaktów naukowych uczelni z uczelniami zagranicznymi, redagował prestiżowy rocznik naukowy "Analecta Cracoviensia", dzięki niemu odzyskano działkę, na której wybudowano Bibliotekę PAT, a obecnie wznosi się inne budynki kampusu UPJPII.

Od 1979 r. był kanonikiem gremialnym Krakowskiej Kapituły Katedralnej. Przyczynił się m.in. do odzyskania należących do kapituły 7 budynków przy ul. Kanoniczej. Znalazły potem w nich miejsce m.in. Muzeum Archidiecezjalne, Instytut Jana Pawła II oraz rektorat Papieskiej Akademii Teologicznej. Był współorganizatorem procesów beatyfikacyjnych św. Urszuli Ledóchowskiej i bł. Jana Beyzyma SJ. W roku 1996 został mianowany przez papieża Jana Pawła II prałatem honorowym.

Maksymą, którą kierował się w życiu, był łaciński zwrot "Testis Christi" - świadek Chrystusa. "Jeżeli miałbym powiedzieć, jak widzę całość swojego życia w służbie Chrystusa w Jego Kościele, co to życie stanowiło w jego najgłębszych motywacjach, to wyznam, że najdokładniej oddadzą to sparafrazowane słowa psalmisty (Ps 131), a mianowicie, że nigdy nie dbałem o rzeczy wielkie ani o to, co przerastałoby moje siły. Zawsze całą nadzieję pokładałem w Panu, zdając sobie sprawę, że wszystko, kim jestem i co czynię, jest »darem i tajemnicą«" - mówił 11 stycznia 2005 r., gdy w katedrze na Wawelu wręczano mu księgę pamiątkową z okazji jubileuszu 50-lecia kapłaństwa.

"Dziękujemy Ci, Księże Rektorze, za to, że pokazałeś nam etos akademickiego życia na naszej uczelni. Dziękujemy za wszystkie wykłady, rozmowy, działania dla dobra uczelni, pokazanie drogi poszukiwania prawdy i posługi myślenia. Dziękujemy za materialne dzieła, jakie nam pozostawiłeś w swoim duchowym testamencie. Także za nieustanną troskę o rozwój naszej akademickiej wspólnoty, od strony nauki i ducha" - napisał ks. prof. Robert Tyrała, rektor Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, w liście żegnającym zmarłego.

Uroczystości pogrzebowe kapłana rozpoczną się w piątek 27 grudnia. O godz. 16 w katedrze na Wawelu odbędzie się czuwanie przy zmarłym, połączone z odmówieniem modlitwy różańcowej. O godz. 16.30 rozpocznie się pogrzebowa Msza św. Następnego dnia, w sobotę 28 grudnia o godz. 12, w kościele pw. św. Bartłomieja Apostoła w Mogilanach rozpocznie się Msza św. przy trumnie z ciałem ks. Kubisia. Po Mszy nastąpi zaś odprowadzenie zmarłego na cmentarz w Mogilanach.

  Ksiądz prof. Adam Kubiś wita się z Janem Pawłem II w trakcie spotkania papieża z profesorami Papieskiej Akademii Teologicznej w 1987 roku. Zmarły kapłan był bliskim współpracownikiem kard. Karola Wojtyły w dziedzinie teologicznej. Archiwum Uniwersytetu Jana Pawła II w Krakowie