Wykrzyczana radość była prawdziwa, a jej wybuch ogromny i spontaniczny. Zbędne okazały się wcześniejsze próby, podczas których prowadzący zachęcali: „Trzeba bardzo głośno dziękować, trzeba bardzo głośno krzyczeć”. Oklasków z tych prób nie ma nawet sensu porównywać z tymi, które wstrząsnęły w niedzielę łagiewnicką bazyliką. Pokazaliśmy (bo wyżej podpisany też czuje się młody), że nie musimy wiedzieć, kiedy i jak „trzeba”, żeby się naprawdę cieszyć.