Jacek Hajnos, 24-letni student krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych z Nowego Targu, portretuje bezdomnych. Przechodnie często dziwią się, że siada obok brudnych i śmierdzących żebraków i zaczyna rozmowę. Jeśli zabierze się za rysowanie w galerii handlowej, ochroniarze zwykle chcą go wyrzucić razem z modelem albo modelką. On od kilku lat wraca, rozdaje kanapki, przybija piątki ze stałymi bywalcami. I portretuje. Najczęściej w trakcie rozmowy, niekiedy tuż po. Różnymi technikami – od rysunku ołówkiem na papierze, długopisem na pilśni, przez rysunki węglem i tuszem, po linoryt, miedzioryt czy akwafortę. Kiedyś na uczelni jeden z profesorów powiedział Jackowi, że jego portrety są „za ładne”. Powinien je robić „brudne”, żeby pokazać, że bohaterowie są inni, różnią się od nas. – Zapytałem go wtedy, czy gdyby siedział obok umierającej osoby, to myślałby, że go to nie dotyczy – mówi grafik. – Problem polega na tym, że w naszym ciepełku nie dostrzegamy, że to także nas dotyczy. Nie potrafimy się zdobyć na zauważenie siebie i swojej biedy. I Chrystusa, często oplutego i pobitego – podkreśla Jacek.