Monika Łącka: Ci, którzy Cię znają, mówią, że Joasia to Boża dziewczyna, miłosierdzie znająca z praktyki, bo adoptując dzieci, dała im dom i miłość, których bardzo potrzebują.

Joanna Adamik: Kiedy ktoś przyprowadza ci dziecko – malutkie i zupełnie obce – zastanawiasz się, jakie jest prawdopodobieństwo, że pokochasz je jak swoje. W moim przypadku tak się stało, ale to nie wypłynęło tylko ze mnie. Jestem pewna, że to było działanie Opatrzności, Bożego miłosierdzia. Bo to, że będę mamą adopcyjną, postanowiłam wiele lat temu – bez względu na to, czy będę żoną i matką biologiczną. Ale to, że jestem adopcyjną mamą aż trójki dzieci (a jako pogotowie rodzinne mam jeszcze dwójkę podopiecznych) i sama je wychowuję, to mógł być tylko Boży plan. Ja tylko poświęciłam swoje życie jednemu: jestem opętana pragnieniem bycia potrzebną. Na zawsze, a nie na chwilę. Życie sprawia mi największą frajdę, gdy nie jest dla mnie, ale dla kogoś. Gdy kocham bezinteresownie.