Wśród męskich cech, które najbardziej przydają się w posłudze wolontaryjnej, Aleksander wymienia wrażliwość i delikatność. Przydają się, gdy z kimś trzeba po prostu być i nawet nic nie mówić. Albo wtedy, gdy karmi się pacjenta – łyżka po łyżce, uważając, by się nie zadławił i nie zmęczył jedzeniem. Krzysztof dodaje do tego jeszcze poczucie humoru i uśmiech, z którym idzie się do chorego, i który potrafi rozładować niejedną trudną sytuację. Mężczyźni św. Łazarza mówią, że wolontariat w hospicjum to łaska od Boga.

Nic ponad modlitwę

– Pobyt w hospicjum bardzo często jest też łaską dla chorych. Nie tylko dlatego, że dostają tu taką opiekę, którą trudno zapewnić w domu czy nawet w szpitalu (gdy leczenie przyczynowe jest już zakończone), ale przede wszystkim dlatego, że wiele spraw w tym miejscu się prostuje. Nierzadko dzieje się to w sposób, który po ludzku trudno wytłumaczyć... – zauważa Aleksander. Te sprawy to m.in. odbudowywanie pogmatwanych, a nawet zerwanych więzi rodzinnych, uzdrowienie duchowych zranień czy w końcu relacji z Bogiem, który do końca walczy o człowieka i pomaga mu (bywa, że w ostatniej chwili) jednak przystąpić do spowiedzi i przyjąć sakramenty. – Po pewnym czasie posługi wolontaryjnej odkryłem więc coś, co mocno mnie zaskoczyło. Mimo że hospicjum kojarzy się ze smutkiem i umieraniem, spotkałem tu ogrom miłości – ludzkiej i Bożej – przekonuje Aleksander Czyba, a Krzysztof Grabowski dodaje, że tym, co nadaje sens hospicyjnej rzeczywistości – w każdym jej wymiarze – jest wiara.