Gdyby miał zapłacić za opiekę, jaką żona tu miała, nie byłoby go na to stać. – Pobyt jest bezpłatny, a potrzeby ogromne, dlatego postanowiłem wspierać to Boże miejsce – opowiada mężczyzna. Został więc wolontariuszem kwestującym na rzecz hospicjum. Później dojrzał też do bycia wolontariuszem opiekującym się chorymi.

Jesteśmy ich częścią

Choroba żony była okrutna, choć nie nowotworowa. Odebrała pani Zofii możliwość poruszania się, a ból był trudny do wytrzymania. Lekarze bezradnie rozkładali ręce. Tabletki, które miały łagodzić ból, powodowały mdłości i nikt nie potrafił jej pomóc. W szpitalu kobieta miała nawet wrażenie, że przeszkadza – od pielęgniarki usłyszała na przykład, że noc jest od spania (z bólu spać nie mogła), a nie od picia (i szklanki wody nie dostała). W końcu trafiła do hospicjum, gdzie niemożliwe stało się możliwe.