Andrzej Stawiarski wspomina przede wszystkim poczucie wspólnoty, które było widoczne podczas Białego Marszu. – To było jak w rodzinie. Ktoś jest chory, ktoś być może umiera i wtedy rodzina się gromadzi. Pozostają z boku spory, kłótnie, różnice światopoglądowe i to, czy ktoś kogoś lubi, czy nie – wspomina. Podkreśla, że choć wszystkich łączył biały kolor ubrań, to ramię w ramię, w ciszy, maszerowali ludzie bardzo różniący się od siebie, należący do różnych grup i organizacji, często mocno ze sobą skonfliktowanych. – Marsz był być może jedynym wydarzeniem, które pokazało, że można być razem – podkreśla A. Stawiarski.