Profesor Półtawski był uczestnikiem powstania warszawskiego, filozofem, etykiem, antropologiem, specjalistą w zakresie antropologii filozoficznej, fenomenologii, filozofii chrześcijańskiej, personalizmu i teorii poznania.

Andrzej Półtawski urodził się 22 lutego 1923 r. w Warszawie. Był synem typografa i grafika Adama Półtawskiego. Ukończył III Miejskie Gimnazjum i Liceum Męskie w Warszawie. W czasie okupacji niemieckiej działacz AK. Uczestniczył w powstaniu warszawskim w stopniu podchorążego w ramach Zgrupowania "Żaglowiec" II Obwodu "Żywiciel" (Żoliborz) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej. Następnie osadzony w stalagu XI A Altengrabow i Gross Lübars koło Magdeburga.

31 grudnia 1947 r. ożenił się z Wandą Półtawską z.domu Wojtasik. Ukończył studia filozoficzne pod kierunkiem prof. Romana Ingardena na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1950 r., broniąc pracę magisterską, a następnie uzyskując tytuł doktora na podstawie rozprawy "Rzeczy i dane zmysłowe. Świat i spostrzeżenie u G.E. Moore’a". W 1972 r. uzyskał habilitację na podstawie pracy "Świat, spostrzeżenie, świadomość". Był pracownikiem naukowym Uniwersytetu Jagiellońskiego w latach 1957-1970, a następnie w latach 1973-1993 na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Akademii Teologii Katolickiej (ATK) w Warszawie. Był kierownikiem Katedry Teorii Poznania ATK.

Był laureatem Nagrody im. ks. Idziego Radziszewskiego za rok 2015, przyznawanej przez Towarzystwo Naukowe KUL. Przez wiele lat współpracował z metropolitą krakowskim kard. Karolem Wojtyłą i potem z Janem Pawłem II. Wraz z żoną był członkiem Papieskiej Rady ds. Rodziny.