Chwilami sił im brakowało, ale – ku zdumieniu spotykanych po drodze oraz w miejscach noclegów ludzi – to właśnie wtedy najgłośniej śpiewali, przyspieszali kroku, a nawet tańczyli. Trudu nie żałowali, bo wiedzieli, że oddają go w najlepsze ręce – w ręce Boga i poprzez ręce Maryi. Niektórzy jako zadośćuczynienie za grzechy, inni jako ofiarę, modląc się i prosząc w niesionych w sercu intencjach. Za nas, którzy z różnych powodów zostaliśmy w domach, też się modlili... Więcej obok i na: krakow.gosc.pl.