Za chwilę stanął obok niego jego własny, schorowany proboszcz. W filmie to właśnie on wskazał drogę swojemu przestraszonemu wikaremu. Czuję, że ta scena była prawdziwa. Czuję, bo pamiętam ogień, który był wtedy we mnie. Pamiętam też wielu księży, którzy tak żyli. Wyobrażam sobie, że i dzisiaj tak właśnie księża powinni rozmawiać ze sobą.