Pod koniec kwietnia 2000 roku razem z pielgrzymami z Warszawy pojechał do Medjugorie. Wcześniej wszystkie pieniądze, które otrzymał od matki na opłacenie pielgrzymki, przeznaczył na zakup narkotyków. Pielgrzymi zdecydowali się jednak wziąć go za darmo. Dwa dni po przyjeździe Jindraczek zaczął chodzić na spotkania wspólnoty Cenacolo – na okres próbny. – Spałem w pensjonacie, a cały dzień spędzałem we wspólnocie. Z nimi jadłem, pracowałem, towarzyszyłem im w modlitwach. Ale… oni się modlili, a ja nie. Byłem z nimi, bo musiałem. Na noc wracałem do pensjonatu. Odkryłem, że oni chcą mnie sprawdzić, czy rzeczywiście chcę się leczyć – dodaje. Po sześciu dniach już nie chciało mu się leczyć. Stwierdził, że ta wspólnota to jest „jakiś dom wariatów, albo jakaś sekta, bo liczy się tylko praca i modlitwa”. Taki regulamin mu nie odpowiadał.

Postanowił wrócić do Polski, ale nie miał jak. Z pensjonatu musiał się wynieść, bo umowa z właścicielką była taka, że jeśli przestanie chodzić do Cenacolo, to musi opuścić pensjonat. Ruszył więc na ulicę. Był początek maja, a wtedy w Medjugorie zawsze jest dużo pielgrzymek z Polski. Myślał więc, że łatwo wróci do kraju. Nic z tego – nikt nie chciał go zabrać. Na dodatek pojawił się narkotykowy głód, który powodował wielkie cierpienie fizyczne. Miał torsje, biegunkę, zimne dreszcze. Bolało go całe ciało. Aby przetrwać ten stan, resztki pieniędzy zaczął wydawać na alkohol. Po kilku dniach był u kresu wytrzymałości fizycznej i psychicznej, chciał się powiesić. Wtedy spotkał kierowcę, który był gotów zabrać go do Polski, ale dopiero za kilka dni. Do tego czasu trzeba było przetrwać. Doprowadzony do ostateczności, Wiesiek zdecydował się na spotkanie z franciszkaninem o. Slavko Barbariciem, który w Medjugorie zajmował się narkomanami i pomagał im wrócić do społeczeństwa. Poprosił go o możliwość przeczekania u niego dni do wyjazdu. – Zgodził się, ale pod jednym warunkiem: miałem robić wszystko to, co będą robić jego podopieczni. Nie miałem wyjścia. Szedłem więc z nimi pracować, ale oni pracowali, a ja siedziałem i paliłem papierosy. Oni się modlili, a ja byłem obok. Bo najważniejszą rzeczą, jakiej Slavko wymagał, był udział w kilkugodzinnych modlitwach – mówi.

Pewnego dnia Wiesław poszedł na tzw. wieczorny program modlitewny. Przez 2,5 godziny przesiedział znudzony. O godz. 21 mógł już iść na nocny spoczynek, ale (nie wiedząc dlaczego) został na adorację Najświętszego Sakramentu. Został, choć czuł się okropnie, narkotykowy głód sprawiał, że ledwo trzymał się na nogach. Modlitwa była ostatnią rzeczą, jaka mogła go zainteresować. Tego, co się spało później, nie zapomni do końca życia. Podczas adoracji Najświętszego Sakramentu doznał najpierw „strasznych ciemności w duszy”. Poczuł też strach, a w całym ciele zaczął odczuwać ból nie do opisania. – Wtedy zwróciłem się o pomoc do tego, w którego nie wierzyłem. Powiedziałem: „Boże, jeśli jesteś, to zrób coś ze mną, bo nie mam siły tak żyć”. Wystarczyła maleńka chwila i wszystko się zmieniło. Zniknęła ciemność, rozpacz, ból fizyczny i ból duszy. Ogarnął mnie błogi spokój. Poczułem ulgę – mówił ze wzruszeniem Wiesław. Wkrótce przyszedł czas na spowiedź, do której nie przystępował 25 lat. – Bałem się jej. Mój spowiednik wytrzymał jednak wszystko, co miałem do powiedzenia, a nie opuściłem nawet najmniejszych szczegółów. Żadnego świństwa, którego się dopuściłem. Gdy w końcu usłyszałem słowa: „Odpuszczam tobie grzechy”, poczułem, że cały brud mojej duszy odpadł, a jestem wolnym człowiekiem. Tej wolności, którą dał mi wtedy Bóg, nikt nie może mi zabrać – podkreśla. Później przyjął też Komunię Świętą i jak mówi, tego szczęścia i radości nie da się opisać żadnymi słowami. Od tamtego dnia jest najszczęśliwszym facetem na świecie. I nie dlatego, że życie stało się lekkie, łatwe i przyjemne, lecz dlatego, że odkrył, iż Jezus Chrystus jest jego najlepszym przyjacielem, który go nigdy nie zawiódł.