Dwie pobożności

Otóż, istnieją dwie formy pobożności. Jedna, według mnie jedyna prawdziwa, to taka, która miłość do Boga zamienia we wrażliwość na drugiego człowieka. Ta druga, egzaltowana, wmawia człowiekowi, że skoro jest pobożny, to jest lepszy od innych. Pierwsza pobożność objawia się w sprzątaniu po sobie, a druga – w uniesieniu modlitewnym, które nie pozwala zajmować się czymś tak błahym jak porządek. Pierwsza potrafi słuchać i usłyszeć drugiego człowieka. Druga nakazuje mówić, nauczać, objawiać. Pierwsza stara się tak zaparkować samochód, żeby inni też mogli. Druga nie zwraca uwagi na innych, bo przecież Bóg jest najważniejszy. Ci, których wychowuję, są też przeze mnie uczeni uważności. Zero egzaltacji, maksimum porządku. A ja jestem w stanie oceniać pobożność ludzi, którzy przyjeżdżają do kościoła, po tym, jak parkują swoje samochody. Kiedyś przyjeżdżała do nas na spotkanie grupa, która za każdym razem blokowała drogę koło kościoła. Wreszcie nie wytrzymałem i poszedłem zwrócić im uwagę (nie mogłem wyjechać, i to po raz kolejny). Na to usłyszałem pytanie, czy wiem, kim jest ich lider i jakie ma zasługi. Panie, zmiłuj się nad nimi…