Święta Rita od róż i spraw beznadziejnych

Wspomnienie liturgiczne św. Rity, przypadające 22 maja, to jedno z najważniejszych wydarzeń religijnych w Krakowie. Co roku uczestniczy w nim kilka tysięcy osób. Tego dnia święcone są róże, w nawiązaniu do cudownego zdarzenia przed śmiercią Rity, kiedy to te piękne kwiaty zakwitły zimą. Według tradycji, poświęcone płatki różane przynoszą ulgę w cierpieniu i zdrowie w chorobie.

Od kilkudziesięciu lat kult św. Rity, czczonej jako patronka spraw trudnych i beznadziejnych, rozwija się bardzo dynamicznie. W kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej na Kazimierzu w ołtarzu głównym znajduje się posąg świętej. W nawie głównej jest jej figura z 1940 r., obraz z XVII w. oraz relikwiarz.

Każdego 22. dnia miesiąca na Msze św. do krakowskich augustianów przychodzą tłumy wiernych. Wówczas nabożeństwo odprawiane jest w intencji próśb zanoszonych do Boga za wstawiennictwem św. Rity. W czasie nabożeństwa odczytywane są nadesłane lub złożone osobiście prośby wiernych.

- Dzisiaj człowiek jest słaby emocjonalnie, rozedrgany, cierpi wewnętrznie. To niezwykłe, że osoba z głębi średniowiecza przynosi ludziom jakąś receptę na życie. W gruncie rzeczy bardzo prostą, bo ewangeliczną: warto żyć tak, aby przebaczać, aby być wiernym wartościom rodzinnym i warto kochać – podkreśla prowincjał zakonu augustianów o. Wiesław Dawidowski OSA.

Zakonnik dodaje, że do św. Rity modlą się głównie kobiety odwołujące się do trudnych doświadczeń augustianki, która przed wstąpieniem do zakonu była żoną i matką. – Współczesne kobiety utożsamiają się z tą, która miała problemy podobne do nich – uważa.

Margherita (czyli Rita) urodziła się w 1367 r. w Cascia w środkowych Włoszech. Rodzice zmusili ją do małżeństwa z Paolo Mancinim. To nie był szczęśliwy związek. Mancini został zamordowany w 1401 r., a jego dwaj synowie przysięgli krwawą zemstę, zgodnie z wymogami vendetty. Rita prosiła Boga, by raczej zmarli niż narazili dusze na wieczne potępienie. Chłopcy rzeczywiście zmarli nagle, rok po śmierci ojca. Rita chciała wówczas wstąpić jako pustelnica do zakonu augustianek w Cascia, ale nie została przyjęta. Po wielu próbach i odmowach została w 1407 r. przyjęta do wspólnoty augustiańskiej.

W zakonie Rita prowadziła surowe życie pokutne. Nieustannie rozważała Mękę Pańską, a na znak, że bezpośrednio uczestniczy w tej męce, została obdarowana stygmatem ciernia utkwionego w czole.

Św. Rita zmarła w swoim klasztorze 22 maja 1447 r. Od pierwszego dnia po śmierci miały się dziać cuda za jej wstawiennictwem. W 1627 r. beatyfikował ją papież Urban VIII, a kanonizował w 1900 r. Leon XIII. Św. Rita czczona jest jako święta od spraw trudnych i beznadziejnych. Studenci często modlą się do niej o powodzenie podczas sesji. Jest również patronką wielu bractw i dzieł charytatywnych.