Po ostatnim rozbiorze Wawel stał się na długie lata austriacką cytadelą, zamek zamieniono na koszary. By odzyskać go dla narodu, polskie władze samorządowe Galicji wpadły na pomysł, by podarować go cesarzowi Franciszkowi Józefowi na rezydencję.

By jednak żołnierze austriaccy mogli się wyprowadzić, kosztem samorządu trzeba było wybudować nowe koszary. W 1905 r. wojsko opuściło zamek, potem zaś do roku 1911 pozostałe budynki na wzgórzu. Pod kierunkiem Zygmunta Hendla, a potem Adolfa Szyszki-Bohusza rozpoczęła się żmudna odbudowa. Na wystawie pokazano fotografie i dokumenty przedstawiające jej etapy. Część prac, m.in. usunięcie zamurowań na krużgankach dziedzińca arkadowego oraz wymianę dachu zamkowego, udało się wykonać do 1914 roku.

Do odbudowy wrócono po odzyskaniu niepodległości. Kierujący pracami A. Szyszko-Bohusz odwołał się do ofiarności społecznej. Osoby prywatne, instytucje i jednostki wojskowe wykupowały imienne cegiełki, z których dochód zasilał fundusz odbudowy. Wykupiono ponad 6,3 tys. takich cegiełek. Część z nich wmurowano w mur forteczny otaczający wzgórze. – Na wystawie zaaranżowano ścianę, gdzie prócz kopii fotograficznych wmontowano także 4 oryginalne cegiełki wykupione m.in. przez hr. Stanisława Badeniego oraz Marię i Wojciecha Kossaków. Można także zobaczyć i przeglądać na ekranie rękopiśmienną księgę ofiarodawców – mówi Halina Bilik, współautorka – wraz ze Zdzisławą Chojnacką i Agnieszką Jańczyk – scenariusza wystawy.