Sharleen ma brata i siostrę. I mamę, która w ich domu codziennie przyjmuje obcych mężczyzn. Mama mieszka 5 km od sierocińca, ale maluchy nie mają z nią kontaktu, bo ona nie chce ich widywać. Dziewczynka jest nieśmiała i wycofana. Gdy inne dzieci podchodzą, by bawić się w łapki, ona stoi na uboczu. Wzdryga się, gdy ktoś chce ją przytulić. Pewnego dnia rozbiła czoło. Z płaczem przybiegła do animatorki. – To był przełom. Wtedy już wiedziałam, że udało się zbudować z nią więź – opowiada Ewa Korbut, która wśród najmłodszych Kenijczyków pracuje od 9 miesięcy.