Tarabuła, rodem krakowianin, jest absolwentem tutejszej Akademii Sztuk Pięknych, którą ukończył w 1956 roku w pracowni Czesława Rzepińskiego. Historycznie dla artystów moment był szczęśliwy, bo przypadł na popaździernikową odwilż polityczną. Dzięki temu młody artysta nie musiał malować portretów Majakowskiego, jak trochę starszy od niego Nowosielski i jeszcze przed dyplomem założył z równie młodymi kolegami "Grupę Nowohucką". Grupa miała konsolidować środowisko plastyczne a nowohuckość wynikała stąd, że w Nowej Hucie właśnie artyści otrzymywali mieszkania i pracownie.

"Jej członków bardziej niż jakikolwiek wspólny program artystyczny łączyła niechęć do dogmatów estetycznych, otwartość na eksperymenty formalne i żywe zainteresowanie przeciekającymi przez żelazną kurtynę z Zachodu informacjami o nowych kierunkach w sztuce" - pisała o Grupie Nowohuckiej Joanna Gościej-Lewińska. W kilka lat po powstaniu młodzi artyści dołączyli wspólnie do Grupy Krakowskiej, co było najdobitniejszym wyrazem uznania środowiska awangardowych plastyków dla początkujących bądź co bądź kolegów.

Tarabuła jest, zwłaszcza w początkowym okresie swojej twórczości, przedstawicielem tzw. malarstwa materii, używającego naklejanych na płótno przedmiotów, zaimportowanych faktur szmat czy choćby przemysłowych uszczelek. Jak powiedział inny członek Grupy Nowohuckiej: "Obraz nie miał prawa być płaski". Wystawa pokazuje w odważnym skrócie drogę, jaka przemierzył Tarabuła od młodzieńczych abstrakcyjnych gwaszy w stylu Miro do nieco mistycznego malowania ostatnich lat, choć i teraz surowa materia zajmuje na płótnach swoje miejsce. - Pamięć jest jednym z najważniejszych elementów tożsamości człowieka. Chciałabym, żeby ta wystawa pobudziła naszą pamięć i dała nam do zastanowienia, co my sobie zapamiętujemy i pielęgnujemy - powiedziała 20 lutego Anna Budzałek, kuratorka wystawy.

Wystawa będzie czynna do 10 sierpnia bieżącego roku w Gmachu Głównym Muzeum Narodowego (al. 3 Maja 1) na II piętrze.