Zaczęło się niewinnie: rodzice, którzy przychodzili po swoje dzieci do przedszkola prowadzonego w Krakowie-Nowym Bieżanowie przez siostry michalitki, zauważyli, że gdy codziennie spotykają się na placu zabaw, jakoś nie mogą się rozstać – wymieniają się radami, opowiadają o życiowych sprawach i po prostu lubią ze sobą przebywać. W końcu pojawiła się myśl, by wspólnymi siłami zrobić coś więcej (dla dzieci, a może też i dla siebie) i bardziej twórczo spożytkować czas. Pomysłów na to „coś” było kilka (m.in. założenie chóru), ale w sercu Izy Czarneckiej, czyli jednej z mam, coraz mocniej kołatała myśl, by rodzice spróbowali swoich aktorskich sił. Ideę podchwyciła s. Lucyna Goj, dyrektor przedszkola, i dodała Izie odwagi, by o teatralnych planach opowiedziała na zebraniu. O dziwo, odzewu nie było.