Do wyprawy nie musieli się specjalnie przygotowywać. Mają zaliczone wszystkie tatrzańskie szczyty, na które można wejść, także po stronie słowackiej, np. Gerlach. Obowiązkowo przynajmniej raz w tygodniu wychodzą w Tatry. Kiedy nie ma pogody, starają się wybiec na Grzesia w Dolinie Chochołowskiej.

Zimą na spacery zakładają specjalne narty skitourowe.
– Te narty są trochę inne od zjazdówek, na podejście podkleja się je „foką” – sztucznym futerkiem. Wiązanie i buty są ruchome, blokuje się je na zjazd – tłumaczy Zosia Szwajnos. – Czasami ludzie na wysokościach nie dają rady. Musisz to kochać. Albo kogoś, kto tam wchodzi – uśmiecha się Jacek Szwajnos, mąż góralki z Zębu.


„Dodo” ze Słowacji


Zosia i Jacek wspięli się ostatnio na Ararat (5156 m n.p.m.). To wygasły masyw wulkaniczny, najwyższy w północno-wschodniej Turcji i na Wyżynie Armeńskiej. Obecnie przybywających tam turystów najbardziej interesuje historia biblijna. Szukają Arki Noego, która – według Księgi Rodzaju – osiadła po potopie na wzgórzach Urartu. Bohaterowie naszej opowieści postanowili to sprawdzić i wyruszyć na górę, gdzie Bóg zawarł przymierze z Noem.
– Chęć dotknięcia Arki, czy chociaż jej ujrzenia, jest wielka, zdajemy sobie jednak sprawę, że mitów jest wiele. Zatem na początek chcemy sprawdzić siebie, podnosząc poprzeczkę o kilkaset metrów. W końcu to ponad 5 tys. metrów, a są wśród nas ambitni i będą mierzyć wyżej – mówią Zosia i Jacek.
W wyprawie towarzyszyło im 5 mężczyzn ze Słowacji, wśród nich jeden, który namówił ich na zdobycie Araratu. To sympatyczny Józef Debrocini o ksywce „Dodo”. Główny organizator, zdobywca Mont Blanc i Elbrusu.
Zanim dotarli do miasteczka Dogubeyazit (stamtąd zaczyna się szlak na Ararat), zwiedzili nocą Stambuł. – Mieliśmy 8 godzin na przesiadkę na lotnisku. Wsiedliśmy do taksówki i za jedyne 30 dolarów kierowca pokazał nam całe miasto i był naszym przewodnikiem – wspomina Zosia. Zaliczyli też wizytę w mieście Van, które leży w pobliżu jeziora o tej samej nazwie. Słynie ono z doskonale pływających kotów, które mają nawet swój pomnik w mieście.


Kurdyjski przewodnik


W końcu dotarli na szlak. Do ich grupy dołączył jeszcze kurdyjski przewodnik Sefer Tokdemir. – Ararat leży w tureckiej strefie zmilitaryzowanej, na Wyżynie Armeńskiej, we wschodniej Anatolii (krainie Kurdów i Ormian), na pograniczu z Iranem i Armenią. Wejście wymaga specjalnego zezwolenia na zdobycie szczytu, przepustki wojskowej oraz ubezpieczenia. Wejść można tylko z lokalnym przewodnikiem – tłumaczy Zosia. Zanim jeszcze wyszli na szlak, poznali zwyczaje lokalnej społeczności, rozkoszowali się kurdyjską kuchnią. Zaintrygowali ich mężczyźni, którzy – wedle zwyczaju – siedzą wieczorem przed domami i piją herbatę. – Herbatą częstowano nas nawet w sklepach – opowiada Jacek.
Bagaże mieli spore, ale członkowie wyprawy korzystają z pomocy koni. Okazuje się, że najważniejsza jest woda, bo Ararat wznosi się wśród stepów i tureckich pustyń. Upał jest do zniesienia dzięki powiewom wiatru. Droga do pierwszego obozu długa. – Podziwialiśmy dzikie konie, kameleona, a nawet kołujące kilka metrów nad nami orły. Spotykaliśmy na szlaku Kurdów wypasających stada owiec i kóz, prowadzących koczowniczy tryb życia. Odwiedzaliśmy prawie każdy namiot zamieszkany przez tubylców. Kurdowie mają niewiele, ale potrafią się dzielić – wspominają Zosia i Jacek. Posmakowali też koziego mleka. – Trudno do końca porównywać ten smak ze smakiem mleka od naszych kóz – opowiadają wędrowcy.